เ มื่ อ ฉั น เ กื อ บ ลื ม ไ ป ว่ า ม า เ ที่ ย ว เ พื่ อ อ ะ ไ ร ( เ ข า ห ลั ก พั ง ง า )

ตลอดสามวัน ที่อยู่ที่เขาหลัก สิ่งที่ผมเจอคือ ฝน ฝน และ ฝน ความรู้สึกแรกเลย มันบอกว่า โคตรนอยว่ะ นั่งรถมาตั้งไกล มาเจอแบบนี้ ถ่ายรูปไมได้ แม่งไม่สวยๆ แสงไม่มี บลาๆๆ สุดแล้วแต่จะฟุ้งซ่านตลอดสองวันกว่าๆ ก็คิดแบบนี้ตลอด

ส่วนเรื่องเที่ยวน่ะเหรอ ฝนตกยังไงก็ต้องออกไปเที่ยวให้ได้ ถ้าฝนไม่ตกแรงจนเกินไป เราจะต้องขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าสายฝนออกไป ไกลสุดเห็นจะเป็นไปหาดท้ายเหมือง ห่างจากเขาหลักประมาณ 32 กิโลเมตร ก็ขี่ไปพักไปเนื่องจากสายฝนที่โปรยปรายลงมาเป็นระยะ

การมาเขาหลักครั้งแรกในชีวิต ผมได้เจอแสงแดดอยู่สองครั้ง ครั้งแรกคือที่หาดท้ายเหมือง ส่วนอีกครั้งคือ ก่อนขึ้นรถขากลับ รวมๆเวลาแล้วไม่น่าเกิน 3 ชั่วโมง จาก เกือบๆ 80 ชั่วโมง ที่ผมอยู่ที่เขาหลัก

ผมก็นอยตามประสาคนชอบถ่ายรูปลงเฟสอวดเพื่อนนั่นแหละครับ ว่ารูปต้องมาไม่สวยแน่เลย บลาๆๆ แต่แล้ว มันก็มีช่วงความคิดนึงครับ ที่มันฉุกคิดขึ้นมาว่า เห้ย วัตถุประสงค์การเที่ยวของเราคืออะไรวะ แล้วก็ลองตอบตัวเอง ตอนนั้น มันตอบว่า เรามาเพื่อเปิดหู เปิดตา มาได้ยิน ได้เห็น ได้ฟัง และได้ลอง สิ่งที่ไม่เคยมาก่อน ใช่แล้ว เมื่อผมได้มาถึงที่นี่ เราได้เห็น ได้ยิน ได้ฟัง ได้ลอง ทุกอย่างแล้ว นั่นคือคุ้มทุนแล้วนะ ความสวยงามต่างๆ เก็บไว้ด้วยสายตาและความทรงจำก็พอ

เมื่อคิดได้แบบนั้น ก็สบายใจและเลิกนอย ทำตัวให้เอนจอยกับสถานที่ท่องเที่ยว เสพความสุขทุกย่างก้าวบนแผ่นดินที่เราไม่คุ้นเคยน่าจะดีกว่า เรามาเที่ยว ไม่ได้มาถ่ายรูปอวดใคร อย่าหลงประเด็น

iSSAMEe
16-08-2558