มีบางทีวันที่เราจำเป็นต้องเดินไปข้างหน้าเพียงลำพังนั้น มันก็เหนื่อยเกินกว่าเดินคนเดียวตามลำพังได้ตลอดไปจริงมั้ยครับ แต่ก็อย่างว่าแหละเหนื่อย แต่ซักพัก อย่างที่ผมเคยบอก มันมักจะมีแรงอะไรบางอย่างมาฉุดเราแล้วบอกว่า เห้ย เดินต่อดิวะ แค่นี้เองอย่ายอมแพ้ ... ซึ่งแน่นอนว่าพอได้ยินเสียงนี้ มันฮึกเหิมอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ
ถึงหนทางข้างหน้าจะมองไม่เห็นอะไรเลยก็ตาม มองไม่เห็นแม้แต่เป้าหมาย มองไม่เห็นแม้แต่คนที่จะออกมารอรับ แต่ใจเราเองนั่นแหละ ที่บอกว่าพร้อมจะเดินต่อ เดินทำไม??? .... คิดไปคิดมา เสียงเดิมก็บอกอีก เดินดิ เดินๆๆๆๆ เราก็เดิน แต่บางทีไอ้เสียงเดิมนี่แหละก็บอกให้หยุด ... เอ้าหยุด ไม่ซิ แค่ชะลอมากกว่า ชะลอได้ซักพัก เอ้าเดินๆๆๆ จ้ำอีกละเรา แต่แปลกจัง เสียงนี้มันชัดเจนเหลือเกิน แต่ผมไม่สามารถสัมผัสเสียงนี้ได้เป็นรูปธรรมซักที ที่ผ่านๆมาสัมผัสได้แบบความรู้สึกแบบนามธรรมซะมากกว่า คือต้องแยกนะ ความรู้สึกของเสียงนี้ มันสัมผัสได้ชัดเจนมากกกก มากจนน่าตกใจ มากจนคุ้นเคยว่าเคยได้ยินมาจากชาติไหนมาก่อนหรือเปล่า (เว่อร์อีกละ) แต่พอจะสัมผัสเป็นรูปเป็นร่างจริงๆ เห้ย อยู่ไหนวะ มองไปจนสุดทางก็ไม่เห็นซะที ... จนบางครั้งรู้สึกว่า ทำไมตั้งแต่จุดเริ่มต้น จนออกมาระหว่างทางแล้ว ทำม้ายย ทำไมระหว่างทางมันไม่สิ้นสุดซะทีวะ หรือผมจะต้องอยู่แค่ระหว่างทางตลอดไปกันนี่ ...
iSSSARa
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น