รุ้งกินน้ำของผม

รูปจาก http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nangnoi&month=12-2009&date=22&group=2&gblog=1

          สมัยเด็กๆ ผมเคยได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับรุ้งกินน้ำมาบ้างครับ บางคนก็บอกว่าถ้าหาทางขึ้นเจอ เราก็จะได้ไปสวรรค์ บางคนบอกว่า ถ้าชี้นิ้ว นิ้วเราจะกุด ฮ่าๆๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราจะรู้ครับว่าเรื่องราวต่างๆของรุ้งกินน้ำนั้น เป็นแค่เรื่องราวโกหก ที่เราได้รับรู้จากการบอกเล่าของผู้ใหญ่เท่านั้น
          แต่นอกเหนือจากเรื่องราวหลอกเด็กพี่ผู้ใหญคอยยัดเยียดผมแล้ว สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นว่าท่าทางจะจริงเกี่ยวกับรุ้งกินน้ำก็คือ รุ้งกินน้ำ ไม่ว่าจะขนาดใหญ่หรือเล็ก มันช่างสวยงามเหลือเกิน และมันก็มักจะมาท่ามกลางแสงแดดหลังสายฝนที่โปรยปรายลงมาเสียด้วย สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้บรรยากาศการชมรุ้งกินน้ำมันช่างเพลินตาเำพลินใจเสียจริงๆ จนมีความรู้สึกว่าไม่อยากให้รุ้่งกินน้ำหายไปไหน อยู่ด้วยกันตรงนี้นานๆนะรุ้งกินน้ำ
          ครั้งนึง ก่อนจะรู้ความ ผมก็พยายามเดินเข้าหารุ้งกินน้ำ เดินหาว่าเอ๊ะ ทางขึ้นอยู่ที่ไหนนะ ถ้าเจอจะต้ิองปีนขึ้นไปตามคำเล่าของผู้ใหญ่ให้ได้ แต่เหมือนจะยิ่งไปข้างหน้ารุ้่งกินน้ำก็ยิ่งห่างออกไป ทำไมกันนะ ทำไม??
          หลังจากเลิกล้มจะตามหาทางขึ้นของรุ้งกินน้ำ ก็เลยลองวิธีใหม่ ทำเองโดยการฉีดสเปรย์ท่ามกลางแสงแดดเพื่อก่อให้เกิดประกายแสง 7 สี ที่เ้รียกว่ารุ้งกินน้ำ เอ่อมันสำเร็จจริงๆแฮะ มีรุ้งขนาดย่อมเกิดขึ้น ใกล้ตัวเราด้วยระยะห่างเห็นจะไม่เกิน 1 ไม้บรรทัด คราวนี้ล่ะ เราจะต้องเอื้อมมือไปจับรุ้งกินน้ำที่สวยงามนี้ให้จงได้ ก็เลยเอื้อมมือไปจัีบอีกครั้ง ไมฺ่ซิ ต้องใช้คำว่าเอื้อมมือไปจับ ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ซึ่งคำแรกที่คิดในใจ

          "โถ่...มีแต่ความว่างเปล่า จับต้องไมไ่ด้อีกแล้วเหรอ ทำไม ทำไม ทำไม?"