 |
| ถ่ายที่สถานีรถไฟเชียงใหม่ เดือน พ.ค. ปี 2010 |
หลายๆครั้ง ที่ผมเศร้าๆ ผมจะมามองภาพนี้ครับ ก่อนและหลังภาพนี้ มีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นมากมาย วันนั้น ก่อนกลับกรุงเทพ คิดอย่างเดียวว่า เมื่อถึง บ้านแล้ว จะอยู่ได้ยังไง จะกินยังไง จะนอนยังไง จะขาดใจตายไหม??? เออคิดไปนั่น ... บ้าบอ
แต่ใช้เวลาซักพักผมก็ผ่านมันมาได้ และเหตุการณ์ต่างๆมันเปลี่ยนสถานะจากไวรัสที่เล่นงานเรา กลับกลายเป็นวัคซีนชั้นดี ที่ทำให้ชีวิตเรามีภูมิต้านทานมากขึ้น แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไวรัสมันไม่ได้มีชนิดเดียวในโลกนะ เรามีภูมิกับชนิดนี้แล้ว ดันมามีชนิดอื่นทำร้ายเราได้อีก ก็เลยต้องมานั่งย้อนความรู้สึกเมื่อ 3 ปีก่อนไง ว่า เออ วันนั้นเรายังผ่านมาได้เลย วันนี้ เราคงไม่ขาดใจตายหรอกมั้ง จริงมะ ...
จะว่าผมเรียกร้องความสนใจก็ใช่ แต่ไม่ไม่ใช่กับทุกคน เค้าว่าคนกรุู๊ปบี มักจะเย่อหยิ่งกับคนอื่นแต่อ่อนระทวย และขี้อ้อน กับคนที่คิดว่าใช่ อัยย่ะ!!!!! มีคนเคยบอกว่าไม่เคยเห็นผมในมุมนี้ แต่ก็ไม่อยากเห็น เพรามันน่าสงสารจนเกินไป เห้ออ สงสารกูไมวะ กูยังไม่สงสารตัวเองเลย อิอิ
ใครที่มีโอกาสได้อ่านก็ไม่ต้องสงสารนะเฮ้ย ยังสนุก ไม่ซิ ยังมีแรง จะอยู่ในมุมนี้ต่อไป โถ่ ไอ้หน้าด้านเอ๊ยยยย คิดอย่างนั้นอยู่ป่ะคนอ่าน ....
ว่าแต่ ลองดูทางรถไฟดิ มันมีเหล็กสองเส้นวางคู่กันตลอดทางก็จริง แต่มันไม่มีวันมาบรรจบกันนี่หว่า ...
iSSAMEe
^^
ตอบลบ