เมื่อฉันต้องยืนอยู่กลางทางแยก อย่างเดียวดาย

          เคยมั้ยล่ะ ที่รู้สึกว่าพลาด พูดหรือทำอะไรออกไปโดยไม่คิด ??? สำหรับผมแล้ว เคยครับ ในที่สุด วันนี้ ผมก็สัมผัสได้ว่า มีคนๆนึงไม่พอใจกับคำพูดของผม ยอมรับเลยว่า ผมก็ผิดเอง ที่ไปคาดคั้น -_-" เพื่อให้ได้คำตอบ แม้บางทีคำตอบผมจะไม่อยากฟังก็ตาม เอิ่ม แล้วจะคาดคั้นทำไม??? บ้าบอ ...

          ไม่อะไรหรอกครับ ตอนนี้ ตอนที่ผมกำลังยืนอยู่กลางทางแยก โดยไม่มีสัญญาณไฟสีไหนบอกผมเลยว่าจะต้องไป ต้องหยุด ต้องเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ไฟทุกสีมันมืดสนิท ราวกับท้องฟ้าในคืนเดือนดับ ตอนนี้ เอาจริงๆคือ ใจผมรู้ว่าควรเลี้ยวไปทางไหน ไม่ใช่ซิ ใจผมมันบอกแล้วว่าอยากเลี้ยวไปทางไหน ผมมั่นใจ มั่นใจมากๆ พร้อมมากๆ ที่จะไปตามทางที่หัวใจบอก แม้จะมีเสียงอีกมากมายดังมาจากข้างหลังว่าเห้ย!!เอาจริงเหรอวะ ผมตอบกลับไปทันที เออ กูจะไป กูไม่สนอะไรแล้ว เอิ่มมม...แบบนี้มันช้างตกมันชัดๆ ฮ่าๆๆๆ

           อ้าวเห้ย อย่าเพิ่งมา ยังมาไม่ได้ .... เสียงๆหนึ่งดังมาจากทางที่ผมจะไป ทำเอาผมชะงัก และแทบอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดเสียเหลือเกิน ผมได้แต่ถาม ทำไม ทำไม ทำไม ... คำตอบที่ได้มีเพียงแค่เสียงลมพัดและใบไม้แห้งที่ร่วงลงสู้พื้นดินเท่านั้น

          ตอนนี้ สิ่งเดียวที่ผมทำได้ คือ ยืนอยู่กลางสี่แยก ด้วยความระวังตัว อย่าให้รถคันไหน พุ่งชนเราได้เด็ดขาด เพราะตอนนี้ เริ่มรู้สึกว่า มีรถกำลังอยากจะชนผมให้ร่างแหลกแหลวคาล้อเค้าเสียเหลือเกิน ... และบางครั้ง มีรถบางคันมาจอดเทียบข้างๆ บอกว่าไปด้วยกันมั้ย ... ไม่ครับ ไม่ไป ผมรอรถของผมอยู่ รอมาซักพักละล่ะ หวังว่า เดี๋ยวคงมาซักวัน วันไหนเหรอ?? อันนี้ ตอบไม่ได้เลย ... น่าเศร้าที่สุด

           เอาล่ะ แต่ก็ยังเต็มใจรอนะ แม้จะรู้ว่าเหนื่อยและเสี่ยงตายแค่ไหน ก็ต้องยอม มาไกลขนาดนี้แล้ว ขอแค่ส่งเสียงเบาๆมาบอกกันบ้าง ว่า เห้ย รอก่อนนะ รอก่อน รอก่อน บ่อยๆบ่อยๆนะ จะได้รอ ไม่รำคาญหรอก ดีกว่าเงียบไปเลย เพราะมันจะไม่รู้ว่า ต้องรอ หรือ ต้องไป .....

          "อ้าวเห้ย ... รีบๆมาทางนี้ดิ ช้าทำไม" ... อยากฟังคำนี้จัง

น่าจะเป็นสัญญาณไฟชนิดหางปลา(มั้งนะ)
มีไว้บอกว่า ให้เราหยุด หรือไป แต่ไม่มีให้ถอยหลังนะเออ ฮ่าาๆๆ

 

สัญญาณไฟจราจร ที่แยกมนุษย์โบราณ
กลางเมืองกระบี่ 

         

iSSAMEe